Lottie Mae Jones

Duizendpoot met honderd ballen in de lucht

Lottie Mae Jones, jij doet zoveel dingen, ik kan je nooit in een paar woorden omschrijven (maar om toch maar even wat dingen te noemen: singer-songwriter, pedagoog, docent, coach, model, theatermaker).

Tekst: Lotte de Schouwer   Fotografie: Reneé van der Heide

Dit artikel is geschreven in 2021, wil je zien waar Lottie op dit moment mee bezig is? Check dan haar Linkedin pagina.

Hoe zou jij jezelf voorstellen?
“Goede vraag! Als ik mezelf als persoon moet omschrijven dan zou ik zeggen: super creatief, niet dertien in een dozijn, kleurrijk, eerlijk, een door­zetter, maar ook heel gevoelig. Mensen denken al snel: daar staat letterlijk een grote en krachtige vrouw. Maar als ik van een podium afkom, ben ik eigenlijk heel verlegen. Op een feest ben ik niet de gangmaker, kijk ik eerder de kat uit de boom. Iets of iemand is nooit alleen het één of het ander. Ik zeg altijd: ik pas letterlijk en figuurlijk niet in een hokje.”

‘Als je kwetsbaar durft te zijn, opent de ander zich ook en ko je dichter bij elkaar’

Hoe ervaar je dat, om buiten de hokjes te bestaan?
“Toen ik jong was vond ik dat heel moeilijk. Tot ergens midden in de twintig heb ik zo mijn best gedaan om erbij te horen. Ik dacht dat dunner en minder uitgesproken zijn daartoe zouden leiden. Ik heb heel lang geloofd dat ik niet goed genoeg was en dat is een eenzame weg geweest. Ook nu heb ik natuurlijk nog wel eens onzekere dagen, maar dat is oké. Ik deel die momenten zelfs op sociale media. Mensen waarderen dat: al de vormen en kleuren die in mij zitten. Ik heb geen enkele boodschap meer aan mensen die mij al bij voorbaat afschrijven om mijn dikke kont. Maar zo vaak gebeurt dat niet. Als je jezelf omarmt met alles wat er is, zien anderen jou ook. Ik spreek wel eens in de media over dik zijn, zo was ik laatst bij Koffietijd om te praten over blote benen in de zomer. Ik ben niet blij met mijn bovenbenen. Ik heb cellulitis, spataderen en lipoedeem dat maakt dat mijn bovenbenen behoorlijk uit proportie zijn. Maar dat wil niet zeggen dat ik me daardoor laat beperken. En inderdaad, als ik een foto deel van mezelf in badkleding krijg ik geen opmerkingen over mijn benen, maar over het leuke badpak of dat ik zo straal.”

‘Ik heb geen enkele boodschap meer an mensen die mij al bij voorbaat afschrijven om mijn dikke kont’

Dat klinkt als een hele gezonde en prettige mindset, kun je ons iets vertellen over hoe je op dit punt bent gekomen?
“Ik heb afstand genomen van mensen die vonden dat ik iemand anders moest zijn. Daarnaast heb ik hulp gezocht voor mijn trauma’s. In die periode merkte ik hoe tof ik het vond om anderen te helpen. Ik zag hoe ontzettend veel mensen worstelen met hun relatie met eten, en dan hebben we het echt niet alleen maar over dikke mensen. Voor mij begon het met een artikel in Vrouw Magazine waarin ik vertelde over veel aankomen, mijn suiker­verslaving en hoe ik daar iets aan had kunnen doen. Ik kreeg daar meer dan 150 persoonlijke reacties op van mensen die hun verhaal kwijt wilden en mij om advies vroegen. Daar wilde ik iets mee. Via Facebook ben ik blogs en vlogs gaan delen over zelfbeeld. Ik werd door een ondernemer­­­ gevraagd om outfits te delen op mijn sociale media, waar ik me toen nog vooral als singer-songwriter presenteerde. Niet veel later werd ik door een plussize kledingmerk gevraagd om als model het gezicht te worden voor hun nieuwe kledinglijn. Zo werd ik zichtbaar in de media en kreeg ik online steeds meer waardering voor wie ik echt was. Het gaf mij een enorme boost, ook omdat ik wist dat mijn hele proces bijgedragen had aan dit succes.

Ik werd gevraagd om make-overs te doen bij bedrijven, iets wat ik eerder ook al deed met mijn bedrijf Like a Lot. Daarmee wist ik 
eigenlijk alles wat ik leuk vond samen te voegen: styling, marketing, zingen bij openingen, zelfbeeldcoaching, make-overs, personal shopping, web-series maken. Eigenlijk mocht ik alles doen wat ik leuk vond. In 2017 stond mijn eerste zelfgeorganiseerde grote evenement op de planning. Dat liep anders. Ik werd vlak daarvoor aangereden en ben 4,5 jaar uit de running geweest.”

Maar je bent er nog, en wéér. Like a lot lijkt nu meer over coaching te gaan, klopt dat?
“Ik doe nooit maar één ding, maar de nadruk ligt inderdaad meer op coaching en de binnenkant. Ik kan nog steeds styling doen, maar het is minder commercieel. Ik ben pedagoog, heb een graad om les te geven in het hoger onderwijs. In de basis vind ik het gewoon het tofst als ik mensen ‘aan de binnenkant’ kan helpen. Ik ben nu onder andere bezig met het schrijven van les­materiaal voor middelbare scholen. Jongeren hebben tijdens de pandemie veel last gehad van eenzaamheid en moeilijke thuis­situaties. Daar ga ik hen bij onder­steunen. Ook ben ik bezig met het maken van een theater­voorstelling en het schrijven van een boek. Van het grote verhaal wil ik nu juist naar klein en intiem. Ik wil het verschil maken met het creatieve en het persoonlijke. Maar als een bedrijf me morgen belt en om hulp vraagt, vind ik dat hartstikke leuk. Uiteindelijk gaat mijn werk over identiteit, authenticiteit en zijn wie je bent. Dat geldt ook voor bedrijven.” 

‘Als je jezelf omarmt met alles wat er is, zien anderen jou ook’

Nog even over die vormen en kleuren in jou hè, kun je dat uitleggen?
“Ik hou van kleur, dat kun je wel zien aan mijn kleding en mijn huis. Kleur doet iets met je gemoed en kan je dus inzetten om je beter te voelen. Maar kleur staat ook symbool voor de diverse mensen die ik in mijn leven heb mogen ontmoeten. 

Ik vind het belangrijk om me open te stellen voor alle kleuren en vormen, om niet vooraf al mijn mening klaar te hebben. Ik klik met veel mensen, maar ben geen kameleon of allemansvriend. Ik maak vooral snel verbinding met mensen die veel hebben meegemaakt, geen makkelijke achtergrond hebben. Ik ben benieuwd naar het verhaal van die mensen, wil iemand echt leren kennen. Kijk, ik heb ook wel eens een slechte dag en kan dan chagrijnig zijn. Maar andersom snap ik dat iedereen dat kan hebben. Dat als iemand iets rots tegen je zegt, dat meer zegt over de ander en diens strijd dan over jou. Je weet simpelweg niet wat er bij die ander speelt. Daarom wil ik mensen meegeven: oordeel niet zoveel en verruim je wereld.” 

Mooie woorden. Heb je ter afsluiting nog een boodschap voor ons, de vrouwen van Nijmegen?
“Wij vrouwen maken het onszelf en andere vrouwen soms lastig met hoe kritisch we zijn. Dat is volgens mij iets evolutionairs, alsof we nog steeds met elkaar in concurrentiestrijd zijn over onze mannelijke soortgenoten. Het zou mooi zijn als we in plaats van perfectie, wat meer kwetsbaarheid zouden tonen. Als we in plaats van de perfecte wimpers, onze slechte dagen en trauma’s laten zien. Laten zien dat we het ook niet altijd weten. Als je kwetsbaar durft te zijn, opent de ander zich ook en kom je dichter bij elkaar.”